புதன், 29 ஏப்ரல், 2009

2009-04-29

காமராசர் கணக்கா
உள்ளே வராங்க‌
காசுராசா கனமா
வெளியே போறாங்க‌
Friday, 17 April 2009 22:21 administrator

The Sri Lankan immigration officer's eyes narrowed as soon as she swiped my passport at Colombo's international airport last week, Jeremy Page, reporter for the British paper, 'The Times' sharing his experience at the Sri Lankan Airport.
"Come this way," she said, leading me into a side room, where a colleague typed my details into a computer. A message flashed up on his screen: "DO NOT ALLOW TO ENTER THE COUNTRY", With that, my passport was confiscated, I was escorted to an airport detention room, locked up for the night, and deported the next day.
Jeremy Page was denied a journalist's visa for Sri Lanka since August despite multiple applications, and he was identified and deported when he tried to enter Sri Lanka on a tourist visa. "I know why I'm blacklisted: the Government [of Sri Lanka] thinks, or pretends to think, that I support the Tigers. That is nonsense. I have no personal connection to either side of this 26-year civil war," Page.
I can't say I was surprised – although it was my first deportation in 12 years of reporting from China, the former Soviet Union and South Asia, says Jeremy.
"For almost two years, the Government has prevented most independent reporters from getting anywhere near the fighting, taking only a hand-picked few on day trips arranged by the army since January. So I was trying to enter as a tourist (you can usually get a visa on arrival) to write about the 150,000 civilians the UN estimates are trapped in a no-fire zone with the remnants of the Tigers." Page says on the censorship of free media in Sri Lanka.
Comparing the danger local journalists face in Sri Lanka to what he experienced in other parts of the world where he has covered violent conflicts, Page writes, "I regularly interview members of the Taleban in Afghanistan. In Russia, I reported on both sides of the Chechen conflict. In China, I interviewed dissidents and Tibetan independence activists. To do the equivalent in Sri Lanka, however, is not only forbidden: it is highly dangerous if you are a local reporter."
Page cites two specific articles which he thinks might have irked the Government of Sri Lanka.
The first story that may have angered Colombo, "Lasantha Wickrematunga - Sri Lanka's hero editor," the Sri Lanka's Sunday Leader editor who was murdered in January. He left behind a partly-written obituary in which he accused the Government of assassinating him because of his criticism of the war. The Government denies this, but has yet to catch those who murdered him? or the 14 other media workers killed in Sri Lanka since 2006," Page writes.
Another story that annoyed the Government was about its plan to keep all Tamils fleeing the fighting in camps run by the army and ringed by barbed wire for up to three years. A February 13, 2009 article on "Barbed wire villages raise fears of refugee concentration camps" on which, he said the Government denounced him in a news conference for seeking the reaction from "representatives of the Tamil community (and one MEP with an interest in Sri Lanka), several of whom likened the plans to concentration camps."
Page adds, "[b]ut the most surreal response came in a letter from Rajiva Wijesinha, the head of the Government's Peace Secretariat, who accused me of sensationalising the use of barbed wire in the camps. "Unfortunately, a man from a cold climate does not realize that, in the sub-continent, barbed wire is the most common material to establish secure boundaries, to permit ventilation as well as views," Mr Wjesinghe wrote, Page says.
Courtesy: Times Online

http://tamilnational.com/human-rights/media-freedom/678-british-journalist-media-freedom-in-sl.html
Jeremy Page, South Asia Correspondent
div#related-article-links p a, div#related-article-links p a:visited { color:#06c; }
The Sri Lankan immigration officer's eyes narrowed as soon as she swiped my passport at Colombo's international airport last week.
"Come this way," she said, leading me into a side room, where a colleague typed my details into a computer. A message flashed up on his screen: "DO NOT ALLOW TO ENTER THE COUNTRY".
With that, my passport was confiscated, I was escorted to an airport detention room, locked up for the night, and deported the next day.
I can't say I was surprised – although it was my first deportation in 12 years of reporting from China, the former Soviet Union and South Asia.
Times Archive
Call to Ceylon Tamils, 1956
Tamils' protest march to be banned
Hooliganism in Colombo
Related Links
UK Tamil Tigers 'chief' guilty of bombmaking
Fighting resumes in Sri Lanka
Tamil flags seized as Westminster protest grows
Despite multiple applications, I've been denied a journalist's visa for Sri Lanka since August – making it impossible to report first-hand on the Government's military campaign against the Tamil Tigers.
For almost two years, the Government has prevented most independent reporters from getting anywhere near the fighting, taking only a hand-picked few on day trips arranged by the army since January.
So I was trying to enter as a tourist (you can usually get a visa on arrival) to write about the 150,000 civilians the UN estimates are trapped in a no-fire zone with the remnants of the Tigers.
For the record, other countries where foreign journalists regularly have to pose as tourists include Zimbabwe, Turkmenistan, North Korea and Burma.
I know why I'm blacklisted: the Government thinks, or pretends to think, that I support the Tigers. That is nonsense. I have no personal connection to either side of this 26-year civil war.
I have repeatedly reported that the Tigers are banned in the EU, US and India as a terrorist group that uses civilians as human shields, forcibly recruits children and has killed thousands of innocent people.
But I have also reported criticism of the Government's strategy and tactics from ethnic Tamils and Sinhalese – mostly MPs, academics, aid workers, and former government officials.
This is what journalists do in a democracy – and even in more authoritarian states.
I regularly interview members of the Taleban in Afghanistan. In Russia, I reported on both sides of the Chechen conflict. In China, I interviewed dissidents and Tibetan independence activists.
To do the equivalent in Sri Lanka, however, is not only forbidden: it is highly dangerous if you are a local reporter.
The last time I visited (on a tourist visa after another failed application for a journalist's one), it was to write about Lasantha Wickrematunge, a Sri Lankan newspaper editor who was murdered in January.
He left behind a partly-written obituary in which he accused the Government of assassinating him because of his criticism of the war.
The Government denies this, but has yet to catch those who murdered him – or the 14 other media workers killed in Sri Lanka since 2006.
Another story that annoyed the Government was about its plan to keep all Tamils fleeing the fighting in camps run by the army and ringed by barbed wire for up to three years.
I sought reaction – as any reporter should – from representatives of the Tamil community (and one MEP with an interest in Sri Lanka), several of whom likened the plans to concentration camps.
The Government responded by denouncing me personally at a news conference (although it later toned down its plans following protests from the UN).
But the most surreal response came in a letter from Rajiva Wijesinha, the head of the Government's Peace Secretariat, who accused me of sensationalising the use of barbed wire in the camps.
"Unfortunately, a man from a cold climate does not realize that, in the sub-continent, barbed wire is the most common material to establish secure boundaries, to permit ventilation as well as views," he wrote.

http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/asia/article6112835.ece


More than a Blog Aggregator

by *ஆதிசிவம்@சென்னை*


காலை பத்து மணி...


எதிர் எதிரே வரும் வண்டியோட்டிகள் மொபைல் போனில் பேசியபடியே வண்டியோட்டி,அறிவியல் சாதனத்தை அவமானப் படுத்திப் போய்க்கொண்டிருந்தார்கள்.








ஒரு பிச்சைக்காரன் இரண்டு சாலைகளையும் பிரிக்கும் தடுப்புச்சுவரில் வானத்தைப் பார்த்து படுத்து காலை ஆட்டிக்கொண்டு , பரபரப்பாக சென்ற எல்லா சென்னைவாசிகளையும் கிண்டல் செய்து கொண்டிருந்தான்.




வழியில் என் உயிர் நண்பனை சதிஷ் என்னோடு சேர்ந்து கொண்டான்.


தலை மயிர்(வழுக்கை) போனது பற்றி கவலைப்பட்டான்.


என் ஈழத்து வீரத் தமிழன் உயிரையே மயிராக துச்சமாக நினைத்து போர்களத்தில் நிற்கிறான்.


"வாடா! என் தமிழ்நாட்டுத் தமிழா!" என்றேன்.


இன உணர்வு, தமிழன், இலங்கைத் தமிழர்களின் பிணத்தை வைத்து நடத்துகிற அரசியல்....


இந்த வெங்காயம் எல்லாம் வேண்டாங்க.




மனிதனை ,மனிதன்(சிங்களன்?) கொல்கிற காட்சிகளை பார்த்துக் கண்ணை மூடிக் கொண்டு போவது தான் மனிதத் தன்மையா?



திடீரென்று இலங்கைத் தமிழர்கள் மீது பத்திரிக்கைகளுக்கு பாசம் பொத்துக் கொண்டு வருகிறது.



கொலை, கொள்ளை,கற்பழிப்புப் புகழ் தினசரிகள் கூட, ஏன் நடிகைகளின் நாய்களைப் பற்றி எழுதும் வார இதழ்கள் கூட இலங்கை படுகொலை செய்திகளுக்கு, பக்கம் ஒதுக்க ஆரம்பித்திருக்கின்றன.


அந்த சாவுச் செய்திகளையும் தங்கள் பத்திரிக்கைகளில் வெளியிட்டு, விற்பனைகளை உயர்த்தி காசு பறிக்கும் உத்தி.


எது எப்படி இருந்தாலும், அதையும் வரவேற்போம்.


வேறு என்னத்தைச் சொல்ல?

அலுவலகத்தை தொட்டதும், அந்த தீச் செய்தீ எல்லோரையும் பற்றிக் கொண்டது. எங்கள் அலுவலக காரோட்டியின் மனைவி தீக்குளித்து செத்தே போய் விட்டாள்!





அலுவக ஊழியர்கள் அப்படியே மருத்துவ மனைக்கு கிளம்பினோம்.


எங்கள் அலுவலக காரோட்டி சரியான குடிகாரன். அந்த பெண் வேலைக்குப் போய் சம்பாதிக்கிற காசைக்கு கூட வாங்கிக் குடித்து விடுவான். ஏற்கனவே இரண்டு முறை தீக்குளிக்க முயன்றிருக்கிறாள்,அந்த பெண். திருமணமாகி இரண்டு வருடந்தான் ஆகுகிறது. பிள்ளை எதுவும் இல்லை.அந்த திருமணக் கடன் கூட இன்னும் முடியவில்லை என்ற தகவல்களை நண்பர்கள் பகிர்ந்து கொண்டார்கள்.
அந்த குடிகாரனோடு வாழ்ந்து தினம் தினம் செத்துக்கொண்டிருப்பதை விட ஒரே நாளில் மொத்தமாக செத்துப் போய் விடலாம் என்று அந்த பெண் முடிவெடுத்து விட்டாள்.

நானும் ஒரு நாள் குடிச்சேங்க. எங்க ஊர் மதுரையில நன்னாரி என்கிற வாசனையான வேர் போட்டு செய்த சர்பத் மாதிரி இருக்கும் என்கிற நினைப்பில...


பெப்சி, கோக், மிராண்டான்னு பூச்சிக் கொல்லி மருந்துகள் வந்த பிறகு மதுரையில் இப்பவெல்லாம் அந்த சர்பத் கிடைக்கிறதே இல்ல. கடை கடையாக தேடினாலும், அவ்வளவு எளிதில் கிடைக்கிறதில்லிங்க.


அந்த சர்பத் நினைப்பில தண்ணி கூட கலக்காம குடிச்சுப் பாத்தேன்ங்க. சகிக்க முடியாத சுவை.


இதுக்குப் போயா இந்த மனிதர்கள் அடிமையாக கிடக்கிறார்கள் என்று மனிதர்கள் மேல் கோபமும், பரிதாபமும் கூட வந்தது.


அதுதான் முதலும் கடைசியும்.அதுக்குப் பிறகு நான் குடிக்கிறதே இல்லைங்க.

பிணவறை வந்தது. பிணவறை ஊழியர் மூக்கைப் மூடிக்கொண்டு போய் பாருங்க என்று கதவை திறந்து விட்டார்.


நான் வேண்டுமென்றே மூக்கை மூடிக் கொள்ளாமல் உள்ளே நுழைந்தேன்.


காரணம்?


உண்மையின் வாசனையை எதற்கு பொய் கொண்டு மறைக்க வேண்டும்...? என்கிற ஞான(?)க்கிறுக்குத் தான்.


ஆனால் அது எவ்வளவு பெரிய விபரீதம் என்பதை பிணம் பார்த்து வந்த பிறகு தான் தெரிந்தது.


காய்ந்த மிளகை வெறும் சட்டியில் வறுத்தால் வருமே நெடி, அதற்கு இணையான நெடி, தொண்டையிலும் கசப்பாக நின்றது. வாந்தியும் குமட்டலும் வந்தது...


கதவோரம் பிறந்து, ஒரு வருடம் கூட முழுமையடையாத குழந்தை ஒன்று துணி விரிப்பில் அழகான ரோஜாப்பூப் போல கண் மூடி தூங்கிக் கொண்டிருந்தது.


இந்த குழந்தையுமா இறந்து விட்டது, என்று கண் கலங்க அந்த பிணவறை ஊழியனிடம் நம்ப முடியாமல் கேட்டேன்.


ஆம்! அதோ! அந்த குழந்தையின் தாய் என்று காட்டினான் பிணவறை ஊழியன்.


அந்த தாய் அழுவதும்,அழுகையை நிறுத்தி விட்டு மொபைல் போனில் யாரிடமோ அடிக்கடி பேசுவதுமாக இருந்தாள்...


ஆயிரமாயிரம் கோவில்களில் கிடைக்காத ஞானத்தை,வாழ்க்கைத் தத்துவத்தை அந்த பிணவறை எனக்கு கற்றுத் தந்தது.


நண்பர்கள் எல்லோரின் முகத்திலும் அமைதி. அதுவரை சலசலவென்று பேசிக் கொண்டு வந்தவர்கள். பேச முடியாத மவுனத்தில் இருந்தார்கள்.




அப்போதுதான் தலை நசுங்கி , சூடாக இரத்தம் வழிய இறந்து போன பிணத்தைக் கொண்டு வந்த ட்ராபிக் போலீஸிடம் காசு(இலஞ்சம்) வாங்கிய பிறகே பிணத்தை இறக்கிய பிணவறை ஊழியர்களின் அஞ்சாத நெஞ்சை, நேர்மையை(?) எண்ணி எண்ணி வியந்தேன்!


அந்த ட்ராபிக் போலீஸ் யாரிடம் இலஞ்சமாக வாங்கினானோ,அந்த இலஞ்சப் பணத்தை?


குடிகாரனுக்கு போன் போட்டு சொல்லி விட்டு அலுவலகம் போகலாம் என்று முடிவெடுத்தோம்.


வைத்திருந்த மொபைல் போனையும் விற்றுக்குக் குடித்து விட்டதாக மேலும் ஒரு அதிர்ச்சியான செய்தியை யாரோ சொன்னார்கள்.

அந்த குழந்தையை விட, அந்த தாய் ரொம்ப அழகாக இருக்கிறாள் என்றான்,சதீஷ்.


அடிக்க கையை ஓங்கினேன், என் கைகளில் சிக்காமல், என் கைக்கெட்டும் தூரத்தைத் தாண்டி ஓடினான் சிரிந்தபடி, சதீஷ்.


அது ஒரு அரசு பொது மருத்துவமனை. அந்த மருத்துவ மனை கட்டியபோது சுவற்றுக்கு அடிக்கப் பட்ட வர்ணப் பூச்சாக இருக்க வேண்டும். பாதி உதிர்ந்து போய்க் கிடந்தது. ஒரு ஆம்புலன்ஸ் வண்டி ஒன்று பெயிண்ட உதிர்ந்துபோய், தொட்டால் பொல பொலவென்று உதிர்ந்து விடும் நிலையில் இருந்தது.


இப்படி எங்கு எங்கு நோக்கினும் அலங்கோலங்கள்...


இதே இந்தியாவில் உலக பணக்காரர்களின் பட்டியலில் இடம் பெற டாட்டா பிர்லாக்கள்,அம்பானி பன்னிகளோடு, கலைஞர் கருணாநிதி குடும்பங்களும் வரிசையில் நிற்கின்றன.


சுவிஸ் வங்கியின் இரகசிய திருட்டுக் கணக்கில் இந்திய பணந்தான் முதலிடம் வகிக்கிறது என்கிறது, பத்திரிக்கைக் குறிப்பொன்று.


இந்த நாட்டுக்கு எந்த நாடு ஈடு? என்று ஆனந்த தாண்டவமாடியது மனம்.


ஒற்றைத் தனிமனிதன் உண்டு கொழுக்க, ஒட்டு மொத்த நோயாளியாய் கிடக்கிறது, இந்தியா!
அலுவலகத்திற்கு கிளம்பினோம்.






திடீரென்று சதிஷ் கதறி அழ ஆரம்பித்தான்.


கண்களில் நீர்...


குடிக்கிறது எவ்வளவு பெரிய அசிங்கம்ன்னு உணர்ந்துட்டேன் .குடி ஒரு பெண்ணையே கொன்னுடுச்சு. ஒரு பொண்ண கொன்ன அவனெல்லாம் ஒரு மனுசனா? இல்ல குடிச்சுட்டு வந்து நிக்கிற நானெல்லாம் ஒரு மனுஷசனா? குடிகாரனுங்க எல்லாம் கொலைகாரனுங்க... என்று நீட்டி முழங்கிக் கொண்டே போனான்,சதீஷ்.




சதீஷ் எப்ப ஒயின்ஷாப் போனான்? அவன் பேச்சுக்கு சிரிப்பதா அழுவதா என்று தெரியாமல் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு நின்றோம்...!

ஆதிசிவம், சென்னை.



இந்த பதிவின் முகவரியை மட்டும் அடைய/கருத்துச் சொல்ல...

http://beyouths.blogspot.com/2009/03/blog-post_29.html#links

எல்லா பதிவுகளையும் மின்னல் வேகத்தில், பார்வையிட்டு வெளியேற......
http://feedproxy.google.com/beyouths/bImA


More than a Blog Aggregator

by நொந்தகுமாரன்

அடைத்து வைத்து
மூச்சு திணறி
வெளியே வந்த
காந்தி தாத்தாவின் முகத்தில்
மலர்ச்சி புன்னகை.

கரைவேட்டிகள்
விரைப்பாய்
சந்தோசமாய்
தெருக்களில் வலம் வருகின்றன

மண்டபங்களில்
மணக்க மணக்க
ஆடுகளும்
கோழிகளும்
உள்ளே தள்ளப்படுகின்றன.

தளர்ந்து கிடக்கிற
மக்களைப் பார்த்து
வெகுசீக்கிரத்தில் சிரிப்பாள்
லட்சுமி

யாருக்கும் கொள்கையுமில்லை!
வெங்காயமும் இல்லை!
வளரட்டும் ஜனநாயகம்!
வானம் தொடட்டும்
புதிய ஊழல்கள்!
பாவம் நாடு!
கிராமத்து வீடு என்றாலே முன்னாடி ரெண்டு வேப்ப மரங்கள், கொல்லை புறத்தில் தென்னை, வாழை, பப்பாளி என வீடை சுற்றி ஒரு சின்னதா ஒரு காடு இருக்கும். அதை தவிர ஊரில் ஆலமரம் (பஞ்சாயத்து நடத்த), அரசமரம், அத்திமரம், பூவரசமரம் என அங்கங்க இருக்கும். இது தான் பாரதிராஜாவின் டிபிகல் கிராமம். எங்க ஊரும் அப்படிதான். எங்க வீடும் அப்படிதான். வீட்டுக்கு முன்னே ரெண்டு வேப்பமரம் உண்டு, கொல்லையில் வாழையும் பப்பாளி மரமும்

கருத்துகள் இல்லை: