"அகநாழிகை" பொன்.வாசுதேவன் கவிதைகள்< ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
-------------------------------------------------------
மனமொளிர் தருணங்கள்
தளர்ந்து இறுகும்
சிறகுகள் அசைத்து
கால் புதைய காற்றில்
நடக்கிறது ஒரு பறவை
என்னை நானே
அருந்தி இரசிக்கும் தருணம் அது
காற்று உதிர்த்த
பறவைச் சிறகின் கதகதப்பை
கைப்பற்றி
கன்னம் வைத்து அகமகிழ்கிறேன்
தூரத்தில் சென்று கொண்டிருக்கிறது
பறவை
உதிர்ந்த சிறகு குறித்த
கவலையேதுமற்று.
இழைவாங்கி கோர்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
கற்பனை வெளியில்
தேங்கிய ஆசைகள்
அறியாத அந்தரங்கம்
மனதையவிழ்த்துப்போட்டு
நேர்த்தியாய்
தீர்க்கமாய் உயிர்ப்பூட்டி
இழை வாங்கியில்
ஒவ்வொன்றாய்க் கோர்த்து
ஆசைகளை இறுக்கியணைத்து ஆடுகிறது
காற்றைப் புணர்ந்த
விழுதுகளின் வேகத்தோடு
எதையும் சொல்வதற்கு
விருப்பமின்றி
தொலைவில் நின்று
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
நான்।
காத்திருக்கிறார்கள் அவர்கள்
முகமொளிர் முறுவலுடன்
சாளரங்கற்ற அறையின்
இருளாழத்தில்
எனது கவிதையை
எழுதிக் கொண்டிருந்தேன்.
காற்றுவெளியில் மிதந்து
பரவிக்கொண்டிருந்த
வார்த்தைகளின் வாசம்
ஈர்த்ததாய்க்கூறி
அவர்களாகத்தான் வந்தார்கள்.
வார்த்தைகளை உலையிலிட்டு
நான் தகதகக்கச் செய்ததும்
அவர்களின் பொருட்டேதான்.
தரைக்கொடியேற்றி
தளம்வரைச் சென்றதும்
அவர்களிட்ட நீர்ச்சுழி உறிஞ்சித்தான்.
இன்றும் அவர்கள் காத்திருக்கிறார்கள்
இரக்கமற்ற குரூரத்துடன்.
நினைவுகளில் உராய்ந்திழைந்து
விரல்வழியே வெளிவரும்
எனது வார்த்தைகளின் வரவுக்காக.
"அகநாழிகை" பொன்.வாசுதேவன் கவிதைகள்< ?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
-------------------------------------------------------
மனமொளிர் தருணங்கள்
தளர்ந்து இறுகும்
சிறகுகள் அசைத்து
கால் புதைய காற்றில்
நடக்கிறது ஒரு பறவை
என்னை நானே
அருந்தி இரசிக்கும் தருணம் அது
காற்று உதிர்த்த
பறவைச் சிறகின் கதகதப்பை
கைப்பற்றி
கன்னம் வைத்து அகமகிழ்கிறேன்
தூரத்தில் சென்று கொண்டிருக்கிறது
பறவை
உதிர்ந்த சிறகு குறித்த
கவலையேதுமற்று.
இழைவாங்கி கோர்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
கற்பனை வெளியில்
தேங்கிய ஆசைகள்
அறியாத அந்தரங்கம்
மனதையவிழ்த்துப்போட்டு
நேர்த்தியாய்
தீர்க்கமாய் உயிர்ப்பூட்டி
இழை வாங்கியில்
ஒவ்வொன்றாய்க் கோர்த்து
ஆசைகளை இறுக்கியணைத்து ஆடுகிறது
காற்றைப் புணர்ந்த
விழுதுகளின் வேகத்தோடு
எதையும் சொல்வதற்கு
விருப்பமின்றி
தொலைவில் நின்று
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது
நான்।
காத்திருக்கிறார்கள் அவர்கள்
முகமொளிர் முறுவலுடன்
சாளரங்கற்ற அறையின்
இருளாழத்தில்
எனது கவிதையை
எழுதிக் கொண்டிருந்தேன்.
காற்றுவெளியில் மிதந்து
பரவிக்கொண்டிருந்த
வார்த்தைகளின் வாசம்
ஈர்த்ததாய்க்கூறி
அவர்களாகத்தான் வந்தார்கள்.
வார்த்தைகளை உலையிலிட்டு
நான் தகதகக்கச் செய்ததும்
அவர்களின் பொருட்டேதான்.
தரைக்கொடியேற்றி
தளம்வரைச் சென்றதும்
அவர்களிட்ட நீர்ச்சுழி உறிஞ்சித்தான்.
இன்றும் அவர்கள் காத்திருக்கிறார்கள்
இரக்கமற்ற குரூரத்துடன்.
நினைவுகளில் உராய்ந்திழைந்து
விரல்வழியே வெளிவரும்
எனது வார்த்தைகளின் வரவுக்காக.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக